De betekenis van ‘aanbidding’ volgens het soennisme
Ik kwam een andere stuk tekst tegen die ik volgens mij ook vorig jaar als reactie had geplaatst voor iemand die niet begreep wat o.a. tawassul (intercessie) betekende: het aanbidden van God kan in allerlei vormen, hetzij het verwijderen van een steen waarop mensen struikelen tot aan het hebben van seksuele gemeenschap met je vrouw en ga zo maar door. De enige voorwaarde die er aan hangt is dat men geen polytheïsme of iets harams pleegt tijdens de aanbidding.
Daarnaast hebben een overgrote meerderheid geleerden uit zowel het heden als het verleden toegestaan om tawassul te verrichten of het nu om levende mensen gaat of de overledenen. Om maar een paar grote geleerden uit het verleden te noemen die dat expliciet hebben toegestaan zijn o.a.: De Hanbalie Abu Hassan Al Mirdawi, Ibn Hadjar Al `Asqalani, Badruddine Al `Aynie, Noureddine Assamhoudie, Attabarani, Al Alousie, Adhahabie, Annawawie, Al Maqdisie, Attahtawie Al Hanafi, Assan`anie, Assubkie et cetera. Dit zijn allemaal stuk voor stuk geleerden die geschiedenis hebben geschreven en waar de moslimgemeenschap wereldwijd aan hen te danken heeft voor de islam die wij de dag hebben. Hier kan Mohammed Ibn Abdul Wahhabi, Ibn Baz of Ibn Otheymeen of Al Albani of welke salafist imam dan ook niet aan tippen.
Er bestaat geen bewijs dat het verrichten van tawassul of tabarruk haram is daar het ook geen polytheïsme is. Het zij via de profeet of via een persoon. Als ik een vriend vraag om voor mij of voor een ander een gebed te verrichten of dat ik hem om hulp vraag of dat hij namens mij bij God hulp vraagt, dan is dat geenszins Polytheïsme. Dit geldt ook als ik dat doe bij het graf van de profeet vzmh of bij het graf van een familie of dode waarvan ik geloof dat het een rechtsgeschapen iemand was. Wie durft te zeggen dat dit polytheïsme is, daag ik bij dezen uit om dat te bewijzen. Daarbij zeg ik ook dat wie dat beweert, heeft dan weinig begrepen van de betekenis van shirk (polytheïsme). Dit geldt voor Ibn Baz en die hele salafistische kliek bij elkaar.
Wat je nooit van geleerden uit het salafisme zult horen zeggen is dat de definitie van ‘aanbidden’ moet voldoen aan twee belangrijke voorwaarden. Ontbreekt er één van die twee, dan is er geen sprake meer van ‘aanbidding’ en dus ook sprake van ‘polytheïsme’. Dit moet je goed onthouden. De 2 voorwaarden zijn:
1. Je moet in je hart geloven dat het gene wat je aanbidt, goddelijke eigenschappen heeft.
En:
2. Je moet fysieke bewegingen maken die aanduiden op aanbidding.
Als de eerste voorwaarde ontbreekt dan is er geenszins sprake van polytheïsme. Waarom?
Stel dat ik mijn moeder in maanden niet heb gezien en ik heb haar erg gemist. Toen ik haar zag, ging ik voor haar knielen en haar voeten kussen. Betekent dit dat ik mijn moeder heb aanbeden? Nee, natuurlijk niet. Want de reden waarom ik voor haar ging knielen is niet omdat ik geloof dat mijn moeder goddelijke eigenschappen heeft (eerste voorwaarde), maar ik knielde uit respect voor haar, omdat ik van haar houd en haar erg heb gemist.
Wanneer ik bij een levende of overledene tawassul verricht of zelfs zijn graf kus en bij hem in de buurt bidt is ook geenszins polytheïsme. Want zolang ik ervan overtuigd ben dat hij persoonlijk niet God is en ook dat hij vanuit zichzelf mij niet kan helpen zonder de betrokkenheid van God zelf, dan is dat geen shirk. Als ik bij je kom en ik vraag je om mij te helpen en ik ga je zelfs smeken. Laten we veronderstellen dat ik zelfs je hand en je voet probeer te kussen van het smeken, betekent het dat ik shirk pleeg? Absoluut niet, want wanneer ik om hulp vraag, weet ik in mijn hart dat elke hulp die jij mij zou bieden of niet, zonder God was dat nooit gelukt. Als ik bij een graf sta en ik vraag een overleden familie of waliy om iets, dan betekent dat niet dat ik hem naast God aanbidt. Ik pleeg pas polytheïsme als ik geloof dat hij onafhankelijk van God is en zelf macht en kracht of goddelijke eigenschappen heeft die hem in staat stellen om mij te geven wat ik wens. Kortom: ik moet geloven dat hij persoonlijk zonder God in staat is mijn leven, mijn toekomst en mijn sociale status kan beïnvloeden. Pas in dit geval is er sprake van polytheïsme en niet anders.
Dit is precies het punt waar ze binnen het salafisme zich hebben vergist met Ibn Taymiyyah aan het hoofd. Bij hen ontbreken deze belangrijke details over de definitie van polytheïsme. Ik heb plannen om dit uitvoerig uit te leggen in een tekst met bewijzen uit de Koran en hadieth. Ik zal in overvloed aantonen hoe fout en onislamitisch de triniteit definitie van het monotheïsme is van Ibn Taymiyyah (1. monotheïstische goddelijkheid, 2. Monotheïstische heerschappij en 3. Monotheïsme van namen en attributen). Het Salafisme is namelijk gebaseerd op deze definitie waar God helemaal niet mee is gekomen.