Een variant van de islam waar ik maar niet aan kan wennen

AfbeeldingWat ben ik God dankbaar dat ik de islam in Marokko mee heb gekregen en niet in Nederland. Daar heb ik op school gezeten, koranlessen gekregen en de islam op zowel tijdens de lessen in moskeeën als op school ontvangen. Je groeit op in een wereld waar je de oproep tot het gebed vijf keer per dag gewoon op straat hoort. Je bent bijna omringd door moskeeën en waar vrijwel iedereen moslim is. De islam is daar in een moslimland gewoon je natuurlijke identiteit. Je hoeft aan niemand wat te bewijzen en ook niet te pronken met je geloof………………… totdat ik besloten heb hier in Nederland te komen wonen. Mijn ouders woonden hier altijd al, maar dat terzijde. Je komt dan moslims tegen die je leert kennen. De doorsnee Marokkanen die ik leerde kennen waren zelf ook volwassen die eerder dan mij op een latere leeftijd naar Nederland kwamen wonen. Zij gedroegen zich heel normaal zoals de Marokkanen die ik in Marokko kende. Ze verrichten hun gebeden, kwamen hun religieuze plichten na et cetera. Allemaal prima. Maar opeens begon ik aan mijn hoofd te krabben toen ik kennis maakte met ‘nieuwe’ moslims. Deze nieuwe moslims waren 2 categorieën:

Een tweede generatie Marokkanen die als kinderen niet islamitisch bewust opgegroeid zijn en dus op een latere leeftijd het geloof herontdekt hebben. De tweede categorie is een generatie nieuwe moslims en dat waren autochtone Nederlanders die dus van oorsprong geen moslims waren, maar tot de islam zijn bekeerd.

Nu is het zo dat binnen deze twee categorieën hebben we weer te maken met verschillende soorten bekeerlingen. Een groep die de gulden middenweg heeft gekozen en een andere groep die voor de strengste variant van de islam koos (het salafisme).

Over deze laatste groep wil ik het dus hebben. Zoals ik in het begin zei, ben ik als moslim met de islam opgegroeid en ik was gezegend dat God in mij de interesse voor het geloof heeft gewekt waardoor ik sinds mijn pubertijd (om precies te zijn vanaf mijn vijftiende) altijd interesse in het geloof heb gehad. Toen ik naar Nederland kwam, heb ik bij de nieuwe groep moslims ook een ‘nieuwe’ manier van de islam zien praktiseren. Een manier die bij mij erg overdreven overkwam. Een islam die zo onnatuurlijk en te gemaakt is. In Marokko groei je op dat wanneer je tegen iemand zegt dat je hem morgen weer ziet, dan sluit je het zinnetje af met ‘insha’Allah’ (als God het wil) of je gebruikt het wanneer je het hebt over iets wat je in de (nabije) toekomst gaat doen. De Arabische taal is voor een Marokkaan die geschoold is gewoon zijn tweede taal. Hij krijgt dat mee van jongs af aan en hij is die taal gewend. Maar in Nederland viel mij op dat die nieuwe generatie moslims (die de Arabische taal helemaal niet beheersen) tot op heden erg overdrijven in het gebruiken van Arabische termen en zelfs te vaak op momenten gebruiken wanneer het niet eens nodig is. Ook overdrijven ze in de manier van communiceren. In elk zinnetje hoor je haast het woord ‘insha’Allah’ 2 tot drie keer zelfs voorbij komen in één zinnetje. ‘Wacht ik pak het even insha’Allah en zal het aan je geven insha’Allah’… ‘schuif een beetje naar voren insha’Allah’. ‘Bel aan de deur insha’Allah’… ‘Geef mij die pen insha’Allah’, ‘hier zijn de slippers insha’Allah’… Ik woon nu 18 jaar in Nederland en ik wil maar niet wennen aan deze manier van praten wanneer ik moslims op deze manier hoor communiceren. Ik vind het te gemaakt. Dat geldt ook bij het gebruiken van meerdere andere Arabische termen. Zelf beheers ik de Arabische taal uitstekend en de islam heb ik Alle lof zij God in het Arabisch meegekregen, maar desondanks heb ik totaal niet de neiging om mezelf te islamitisch te laten overkomen. Of dat ik al die Arabische woorden bij ieder zinnetje ga gebruiken. Het woord ‘insha’Allah’ is maar één voorbeeld.

Tot hier kan ik me nog iets bij voorstellen dat die groep van nieuwe moslims te enthousiast zijn en willen graag zich gedragen als echte moslims naar het voorbeeld van de profeet vrede zij met hem en zijn volgelingen. Ik heb er nog begrip voor dat ze roomser worden dan de paus, maar wat ik wel een grote groep onder hen kwalijk neem, is vooral hun toon hoe ze over niet-moslims praten. Wanneer ik ze de term ‘kuffaar’ (ongelovigen) hoor gebruiken of wanneer ik het op het internet lees, dan kan ik daar niet meer tegen. Het irriteert me zelfs. Negen van de tien keer wanneer ze het gebruiken dan zijn ze meestal alle niet-moslims over één kam aan het scheren. ‘Kuffaar dit’ en ‘kuffaar dat’, ‘kuffaar gaan naar de hel’, ‘kuffaar zijn satan volgers’, de ‘kuffaar zijn één pot nat’ en ga zo maar door.

In Marokko leerde ik respect hebben voor de gehele mensheid. Niet-moslims ontvingen wij in de stad waar ik vandaan kwam met open armen en als we lessen kregen dan waren die lessen gegeven door imams die godzijdank erg geleerd en in hun toon genuanceerd waren. Ook waren de imams van wie ik lessen mee heb gekregen kenners die je de islam meegeven op een wijze dat je in alles openheid zag. Hun manier van islam meegeven was dat ze erg voorzichtig waren met het spreken van een oordeel uit. Ze stonden meer aan de halale (toegestane) kant dan aan het harame (verbodene). Maar hier in Nederland zag ik meteen het tegenovergestelde.

Er werden imams hier gehaald die vaak onbekwaam zijn en die in het land van herkomst niet universitair opgeleid waren. Maar vaak slechts de koran in het platteland hebben geleerd. Of imams die dan wel geleerd zijn, maar dan komen ze uit het Midden-Oosten. Vaak zijn het imams afkomstig van salafistische scholen. Imams die je gerust een tweede naam mag geven dat ‘haram’ (verboden) heet. Ik heb hun boekjes geopend, hun websites gezocht en als er één woord wat ik bijna overal tegen kom waar ze erg op kicken dan is het het woord ‘haram’. In hun ogen, is bijna alles waar je ze naar vraagt dat onbekend is en waar ze niet eerder over hebben gehoord ‘haram’. Als aan hen vragen worden gesteld over niet-moslims, dan is het in vrijwel de meeste gevallen antwoorden waarbij je het gevoel krijgt dat een ‘ongelovige’ (niet-moslim is het juiste woord) niet kan wachten jou te willen afmaken en al je rechten wil ontnemen of jou graag de oorlog wil verklaren. Je krijgt antwoorden aan je hoofd geslingerd dat je afstand moet nemen van ongelovigen, dat je niet met hen moet omgaan, dat je niet van ze mag houden, niet hun feesten mag bijwonen, dat je je medemoslim boven de ongelovige moet kiezen en hem als eerste moet helpen. Dat wie met ongelovigen omgaat wordt één van hen… ik kan echt nog een paar paragrafen van voorbeelden geven waar je als geboren moslim uit een moslimland zoals ik, versteld van staat.

Beste mensen, dit is echt niet de islam die onze profeet vrede zij met hem ons heeft geleerd. Deze vorm van islam verafschuw ik zelfs en wil ik er niets mee te maken hebben. Een islam die het salafisme uit Saoedi-Arabië heeft gegijzeld en de naïeve nieuwe generatie moslims heeft laten doordraaien. Het nadeel bij deze extreem variant van de islam, is dat het de nieuwe moslims die geen sterk identiteit hebben, heel goed kan gijzelen en van ze een soort zombies creëert die zelf niet meer nadenken. Zodra een van hun ‘sjeiks’ met een fatwa (islamitische oordeel) komt, dan geven ze onvoorwaardelijk gehoor en zetten ze hun verstand geheel op nul onder het mom van: ‘enkel wat er in de koran en wat er in de tradities van de profeet staat is wat er telt’.

Over deze groep moslims heb ik eerder een artikel geschreven. Die lees je hier:

Hoe herken je een salafist?

Mijn wens is dat moslims die niet het pad hebben gekozen van de salafisten, maar die van de gulden middenweg, hun best moeten doen de juiste islam te verspreiden onder de moslims die zich thuis voelen tussen de niet-moslims. Waarin beide partijen samen een harmonieus en een vreedzame samenleving creëren. Niet een islam die de uitgangspunt heeft van botsing tussen de beschavingen. Niet een islam zoals het salafisme of het wahabisme die een niet-moslim als vijand ziet, die enkel in vrede kan leven met moslims als hij zich aan hen onderwerpt.

Badr Youyou

Categorie : Maatschappij, Religie
Tags : ,